يادمه هر وقت وارد اون اتاقي كه اسم يك دكتر واقعي روي درش بود ميشدم هميشه احساس ميكردم جزو شاگردانش هستم ، هر چند تا همون سيب معروف بيافته زمين n تا چرخ ميزنه. ميدونم خودتون استاديد و مطالبي كه مي خوام از همون دكتر واقعي بگم كه دل از جايي كند كه آرزوي خيلي از جوانهاي امروزه و شايد اگر فرصتش براي خودم پيش بياد استفاده كنم، حفظيد ولي از طرفي بي مناسبت هم نيست.
« مي خواستم سكوت كنم ، زيرا مي ديدم بي فايده است ، اما بعد مي بينم كه نماينده مردمي هستم كه با تمام خلوص مرا انتخاب كرده اند و با تكيه به علم من و تقواي من، سرنوشت خود را به دست من سپرده اند و من سقوط اين كشتي را مي بينم ، ولي به ملاحظه مصلحت سكوت مي كنم ، اين حق نيست ، بي وفايي است، اما بگويم ، سكوت من از ترس و وحشت ناشي نشده است، كسي كه هميشه سينه خود را سپر گلوله كرده است و مرگ آشناي قديمي اوست، از كسي نمي ترسد و به خاطر مصلحت شخصي ، ملاحظه اي ندارد، اما آنچه به آن فكر مي كنم، صلاح مردم و سرنوشت مملكت است.
آمده ام كه هشدار دهم تا ما به خود آييم و بجنبيم و بعد دعا كنيم و از خدا بخواهيم كه ما را كمك و هدايت كند و به سوي نجات رهبري كند.
اي مجاهدين انقلاب اسلامي! به خود آييد، با خلوص سلمان وار، اين غرور انقلابي نمايانه را كنار بگذاريد، از حمله كردن به اين و آن ، از مسخره كردن بزرگترين شخصيتهاي پاك ميهن خود دست برداريد ... از گروه گرايي، از خودخواهي و خودبيني حذر كنيد، منافع و مصالح خود را در قالب سرنوشت ملت به نظر آوريد، اگر ملتي و مملكتي باقي بماند، همه گروه گرايي و قدرت طلبي شما همچون حبابي بر آب ناپايدار خواهد بود.
مي گويند تقوي از تخصص لازم تر است، آنرا مي پذيرم، اما گيريم آن كسي كه تخصص ندارد و كار بزرگي را مي پذيرد، بي تقواست. چگونه ممكن است يك ادم متقي دست به كاري بزند كه تخصص آن را نداشته باشد؟ او مسلما قرباني خودخواهي و غرور زهدگرايانه است و خود در جهل مركب فرو رفته است و نمي داند.
پروردگارا ! تو به ما عنايت كردي و پاسداري از اين انقلاب مقدس را به گرده ما نهادي، فرصت ده كه تا آخرين قطره خون خود از اين انقلاب پاسداري كنم.
پروردگارا! به ما آگاهي ده تا فريب دغل بازان و منافقين و تفرقه اندازان را نخوريم و اخلاق اسلامي و وحدت مكتبي خود را حفظ كنيم.
پروردگارا ! پرچم پر افتخار انقلاب اسلامي ايران را بر فرق جهان به اهتزاز در آور و محرومين و مستضعفين دنيا را زير سيطره ظلم وستم نجات ده»
و اما وقتي دكتر پاوه از عشق مي گويد : « خدايا ! آنچنان تار و پود وجود ما را به عشق خود عجين كن كه جز تو كسي را نپرستيم، جز تو كسي را نخواهيم، جز تو چيزي را نبينيم ... ، جز تو مونسي نگيريم، جز تو پناهگاهي نپذيريم، جز تو آرزويي نداشته باشيم.»
و اما امروزه از دكتر فقط نامي و لقبي مانده ، چون مشي دكتر ديگر خواهان ندارد يا شايد از اول نداشته.