هر که سودای تو دارد چه غم از هر که جهانش؟
نــــگران تــــــو چـــــه اندیشــــه و بیــــــم از دگرانــــــش
آن پـی مهر تو گیــرد که نــگیرد پـی خویــشش
وان ســــر وصـــــل تــــــو دارد که نـــــدارد غـــــــم جانش
هر کـــــه از یـــــار تحمل نکند یـــــــار مگویــش
وانـــــکه در عشق ملامــت نکشــــد مــــــرد مـــخوانــــش
چون دل از دست بـدر شد مثـــل کرهء توسن
نـــتوان بـــــاز گرفتــن بــــــه همـــــه شهر عنـــــانــــــش
بــــه جفایی و قفایی نـــــرود عاشــق صادق
مـــــژه بـــر هـــم نزنـــــد گـــــر بـزنی تیـــــر و سنانــــش
خفتــــه ی خــــاک لحد را که تو ناگه بسرایی
عجـب ار بـــــاز نیــایـــــد بـــــه تــــــن مـــــرده روانـــــش
شـــرم دارد چمــن از قــامت زیبـــای بلنــدت
کــه همــــه عمـــر نبـــودست چنیـــن ســـرو روانــــــش
گفتم از ورطه ی عشقت به صبوری به در آیم
بــاز مــی بینــــم و دریـــــا نـــــه پـدیـدســت کـــرانـــش
عهـد مـا بـا تـو نـه عهـدی کـه تغیـر بپـذیـــرد
بـوستـانیـست کـــه هـــرگـــز نــــزنـــد بـــاد خــــزانـــش
چـه گـنه کـردم و دیــدی کـه تعلق ببــریـدی؟
بنـــده بـــی جـــرم و خطایـــی نــــه صــــوابـست مرانـش
نرسد ناله ی سعدی به کسی در همه عالم
که نــه تــصـدیــق کنـــد کـــز ســـر دردیســت فــغانـــش
گر فلاطون بـه حکیمی مرض عشق بـپـوشد
عاقبــت پــــرده بـــــــر افـتــــد ز ســــر راز نــــهانـــــش