با اجازه از جناب عبيد زاكاني:
اي خردمند عاقل و دانا // قصه‌اي نغز و تازه برخوانا
گربه‌اي لاغر و مفنگي و خرد // رفت بهر شكار موشانا
از قضا راه سوي مطبخ برد // مطبخِ زاهدي مسلمانا
ديد آن جا به آشپزخانه // نعمتِ ايزدي فراوانا!
يك طرف مرغ و ماهي و تيهو // يك طرف شامي و فسنجانا
تهِ ديگي، خورشت قيمه پلو // توي تابه، كبابِ بريانا
در تعجّب ز مطبخِ زاهد // آن ز دنياي دون گريزانا
آن چه گفت از بهشت با مردم // كرده در كنجِ خانه انبانا
زاهد ار سير شد كند تفسير // سوره‌ي مائده به قرآنا
الغرض، گربه‌ي گرسنه شكم // تيز بنمود چنگ و دندانا
خيز برداشت سوي بوقلمون // شيرجه زد روي مرغِ بريانا
بعد از آن صبح و عصر و شام و نهار // رفت آن جا به سان مهمانا
تا كه طاقت ز دستِ زاهد شد // چاره‌اي كرد نامسلمانا
مكر انديشه كرد و دام نهاد // گربه در دامِ زهد، زندانا
التماسيد و لابه آغازيد // كاي مسلمانِ زاهدِ دانا
به عبايت قسم غلط كردم // گر غذاي تو خورده‌ام جانا
گفت اين بار از تو مي‌گذرم // شرط، آن كه روي ز تهرانا
گر ببينم تو را دگرباره // شَوي از زندگي پشيمانا
مي‌نمايم حلال و مي‌خورمت // به خداندِ حيّ ِ سبحانا
گربه اين قول باورش آمد // لرز‌َش افتاد بر تن و جانا
رفت بيرون ز خانه‌ي زاهد // خيس و آلوده كرده تنبانا ( اِ ببخشيد!)
در رهش گربه‌اي جهان ديده // پير و فرزانه و سخندانا
پيش آمد ز راهِ دل جويي // كاي فداي تواَم سر و جانا،
اين همه اضطراب تو از چيست؟ // از چه گشتي خراب و نالانا ؟
بچه گربه، راز افشا كرد // قصّه از سیر تا پیازانا
گفت: ترسم كه بيندم زاهد // در پسِ كوچه يا خيابانا
پس حلالم نموده، ميل كند // هم چو مرغي به سيخْ بريانا
گربه‌ي پير گفت: فرزندم! // از چه ترساني و هراسانا؟!
دل، قوي دار و خاطر، آسوده // بي خودي گشته‌اي پريشانا
كه حرام است گربه تا به ابد // بهرِ شيخ و عوام و خاصانا
گربه‌ي مضطرب بسي خنديد // زين سخن شاد گشت و خندانا
فارغ از هر بلا، سوي مطبخ // پشتِ پا زد به عهد و پيمانا
بشنو از زاهدِ خدانشناس // زيرِ پا لِه نمود وجدانا
تله‌اي ساخت از نخِ تسبيح // دام گستر چو عنكبوتانا
از همان دام‌ها كه مي‌بافند // هر زمان از براي خَلقانا
تا شبي تار وتيره چون دل او // گربه زنجير شد به زندانا
زاهد از شدّت غضبناكي // نعره‌اي زد چو شير غرّانا
گفت با لحنِ دل خراشِ مهيب // گوش از نعره‌اش خراشانا
كه نگفتم مگر نيا اين جا // گر بيايي شوي پشيمانا؟!
من نگفتم حلال مي‌كنمت؟! // بعد از آن مي‌كِشم به دندانا؟!
گربه خميازه‌اي كشيد و بگفت // كه تو هستي ز خالي بندانا
من حلال و حرام مي‌دانم // حكمِ شرعي هميشه يك سانا
شد حرامِ خدا، حرامِ ابد // تا ابد، هر زمان و دورانا
زاهد اين گفته‌اش گران آمد // گفت: اي فسقليّ ِ نادانا
تو شريعت به من مي‌آموزي؟! // گربه‌ي مردني، مَفَنگانا!
بعد از آنش درونِ گوني كرد // سرِ گوني، طناب پيچانا
رفت بيرون ز شهر و آبادي // راه كج كرد در بيابانا
يك دو روزي پياده ره پيمود // گاه ورزيده، گاه لنگانا
عاقبت، خسته و گرسنه فتاد // جان به لب، لب رسيده بر جانا
درِ كيسه گشود و با گريه // اين چنين گفت زاهدِ دانا:
اينك، اين ما و دشتِ لم يزرع // نه غذا و نه آب و نه نانا
دل به مرگ از كجا رسد مددي؟! // كو خوراكي براي انسانا؟!
حالي از بهرِ سدّ ِ جوعِ حقير // تو حلالي چو شيرِِ پستانا
شد ضروري اباحه‌ي محظور // حكمِ « حَلَّلتُ اَكلَ مِيتانا »
« فَمَنِ اضطَرَّ مَخمَصَه » برخواند // « لا جُناحَ عليه » گويانا
پاره‌ي سنگ را اجاقي كرد // آتش از بوته‌ي مغيلانا
بركشيدش به سيخ و كرد كباب // سر و دستان و سينه و رانا
خورد و آروغي از برايش زد // بعد از آنش خِلالِ دندانا
اين حديث از براي آن گفتم // تا كنم حجّتِ خود اعلانا
كه بترس از دو رنگي ِ زاهد // وز ريا كار شو گريزانا
آن كه با ميلِ خود كند تفسير // آيه‌هاي خدا به قرآنا
بلكه عبرت شود به گوش كسان // از زن و مرد و خُرد و پيرانا
فاسقي كاو به كارِ خود باشد // خوش تر از زاهدِ دو رنگانا