ببينيد دوستان به من و وبلاگ مجنون اصلا هيچ ربطي نداره كه طي يك سال گذشته در دانشگاه چي گذشته و چه مي‌گذرد و ديگر هم دوست ندارم بدانم چه مي‌گذرد، بنابر اين ملتمسانه خواهش كردم كه اين بحث جمع شود. ...

1) اولا خودتان را معرفي كنيد، من نمي‌دونم اگر حرفي براي زدن داريد چرا خودتان رو پشت نقابهايتان قايم مي‌كنيد، مگه از كسي يا چيزي مي‌ترسيد كه رفتيد پشت اسم مستعارتان سنگر گرفتيد، فضول، بارباپاپا، مردنامرئي و ... فكر مي‌كنم اولين نشونه مرد شدن اينه كه حداقل آدم براي خودش احساس شخصيت كنه، شخصيت آدم‌ها هيچوقت با عنوانشان معرفي نمي‌شود، حرف بزنيد اما با شخصيت خودتان و حرف خودتان نه شنيده‌هاتان را پشت نقاب بگوييد.
2) اگر واقعا مي‌خواهيد با هم كل كل كنيد و نمي‌توانيد رو در رو مشكلتان را حل كنيد يا وبلاگي براي خودتان بزنيد و يا .........
3) براي اينكه به كسي بر نخوره كل مطلب رو سانسور مي‌كنم...( مطلب سانسور نشده بلكه درافت گرديده، اگر روزي توانستيد با استدلال و عقل و البته با نام خودتان يا نام مستعاري كه حداقل اطراف بحث بشناسندش بحث كنيد، اگر وبلاگ را جاي رفع كدورتها مي‌بينيد آنها را در اختيار شما قرار داده و وبلاگ هم در اين جهت حتما كمك خواهد نمود اما در شرايط فعلي فكر مي‌كنم ...)

‌‌‌‌‌4) و با مناسبت ... از وبلاگ يك دوست:

امیر المومنین(ع):
ای فرزند عزیزم، در روابطت با دیگران،
خویشتن خویش را میزان قرار بده،
هر آنچه را که برای خود می‌پسندی، برای دیگران نیز بپسند،
و آنچه را که بر خویش نمی‌پسندی، بر دیگران نیز مپسند.
چنان که دوست نداری ستم ببینی، خود نیز ستم مکن،
همان گونه که از دیگران نیکی را انتظار داری، خود نیز در حق آنان نیکی کن.
هر کاری را که از دیگران زشت می‌شماری، ارتکابش را برای خود نیز زشت بدان.
از خدمت دیگران به مقداری خشنود باش که خود با ارائه آن خشنودی،
در نهایت آنچه نمی‌دانی مگو،
هر چند که دانسته‌هایت اندک باشد.
و آنچه را که دوست نداری درباره‌ات بگویند، تو نیز درباره دیگران مگو.
و نیز بدان که خود بزرگ بینی خلاف منطق و آفت اندیشه است.
پس برای زندگی خویش بکوش و خزانه دار دیگران مباش و آنگاه که در راستای تعادل حرکت میکنی، در برابر پروردگارت بیشتر و بیشتر خاشع باش.

(نهج البلاغه)

مجددا از همه دوستان عذرخواهي مي‌نمايم

چند (40) سال بعد را تصور كنيد. ايران و جام جهاني را. مرحوم عادل فردوسي پور بنيانگذار برنامه نود عكسش بر ديواري قاب شده است كه دو سوي آن دو چهره شاخص فوتبال 40 سال پيش قرار داشتند. زير اين قاب عكس ، نواده عادل فردوسي پور سري جديد برنامه را اجرا مي كند. علي آقاي پروين سلطان فوتبال ايران دوباره به زمين بازگشته و .... بقيه ماجرا را ببينيد

الهی! اگر با تو سازم گویی که دیوانه است و اگر با خلق درسازم گویی بیگانه است.
الهی! فرمایی که بجوی و می‌ترسانی که بگریز، می‌نمایی که بخواه و می‌گویی بپرهیز.
الهی! گریخته بودم، تو خواندی، ترسیده بودم، بر خوان تو نشاندی، ابتدا می‌ترسیدم که مرا بگیری به عطای خویش، اکنون می‌ترسم که بفریبی به عطای خویش.
الهی! به اولم نواختی به آخرم بازپس‌انداختی،
الهی! علمی را که خود افراشتی نگون سار مکن، چون در آخر عفو خواهی کرد، در اول شرمسار مکن، تنی ندارم که بار خدمت بردارد، دستی ندارم که تخم دولت بکارد، چشمی دارم که هرزمان فتنه آرد.
الهی! ما را پیراستی چنان که خواستی. الهی! نه خرسندم نه صبور. الهی! نه رنجورم نه مهجور.
الهی! تا با تو آشنا شدم از خلایق جدا شدم، در جهان شیدا شدم، نهان بودم پیدا شدم.
الهی! اگر ترا بایستی، بنده چنان زیستی که شایستی. کریما! هرکه را خواهی که برافتد او را رها کنی تا با دوستان تو در افتد.
الهی! این چه فضل است که با دوستان خود کرده‌ای که هرکه ایشانرا شناخت ترا یافت و هرکه ترا یافت ایشان را شناخت.
الهی! تو آئینی و دوستان آینه آئین، آئین را در آئینه نتوان دید.
الهی! چون با تو به تو امانم،همانا دان که نومسلمانم.
الهی! اگر عبدالله را نمی‌نگری خود را می نگر، آبروی عبدالله را پیش دشمن مبر، امانت عرضه کردی، بگریخت کوه، چون است که امانت بهره‌ی من و تجلی بهره‌ی کوه؟
الهی! عیب و آزار من مجوی که آب کرم باز ایستد از جوی، قصه‌ی دوستان دراز است زیرا که معبود بی‌نیاز است.
الهی! فاسقان زشتند، زاهدان مزدور بهشتند، ای منعم و توّاب و ای آفریننده‌ی خلقان از آتش و آب، فریادرس از ذلّ حجاب و فتنه‌ی اسباب شوریده و دل خراب.
الهی! بر رخ از خجالت گرد داریم و در دل از حسرت درد داریم و روی از شرم گناه زرد داریم، اگر بر گناه مصرّیم، بر یگانگی مقرّیم.
الهی! در دلهای ما جز تخم محبت مکار و بر جان های ما جز باران رحمت مبار.
الهی! به لطف ما را دستگیر و پای دار که دل در قرب کرم است و جان در انتظار و در پیش حجاب بسیار.
الهی! حجاب ها از راه بردار و ما را به ما مگذار.
برحمتک یا عزیز یا غفّار.

مناجات نامه - خواجه عبدالله انصاری

هر دمي چون ني، از دل نالان، شكوه‌ها دارم
روي دل هر شب، تا سحرگاهان با خدا دارم
هر نفس آهي‌ست، از دل خونين
لحظه‌هاي عمر بي‌سامان، مي‌رود سنگين
اشك خون‌آلوده‌ام دامان، مي‌كند رنگين
به سكوت سرد زمان، به خزان زرد زمان
نه زمان را درد كسي، نه كسي را درد زمان
بهار مردمي‌ها دي شد
زمان مهرباني طي شد
آه از اين دم سردي‌ها، خدايا
نه اميدي در دل من، كه گشايد مشكل من
نه فروغ روي مهي، كه فروزد محفل من
نه همزبان درد آگاهي، كه ناله‌اي خرد با آهي
داد از اين بي‌دردي‌ها، خدايا
نه صفايي ز دمسازي به جام مي
كه گرد غم زدل شويد
كه بگويم راز پنهان
كه چه دردي دارم بر جان
واي از اين بي‌همرازي، خدايا
وه كه به حسرت عمر گرامي سر شد
همچو شراره از دل آذر بر شد و خاكستر شد
يك نفس زد و هدر شد
يك نفس زد و هدر شد، روزگار من به سر شد
چنگي عشقم راه جنون زد
مردم چشمم جامه به خون زد
يارا ... دل نهم ز ناشكيبي
با فسون خود فريبي
چه فسون نافرجامي، به اميد بي‌انجامي
واي از اين افسون‌سازي، خدايا

‌‌‌‌