قصد داشتم تا ته امتحانا چیزی ننویسم ولی مگه می‌شه؟
انقدر حالم گرفتس که نگو، فکر نکنم بتونم تا آخر این هفته درس بخونم،20 سال می‌خوام برم کلاس زبان، ولی امان از دست .......
امروز برنامه خاصی نداشتم سر همین گفتم برم یکی دو جا سر بزنم علاف نباشم (آخه درس نمی‌شه خوند) پاشدم رفتم شرکت یکی از فامیلا، تا رفتم تو طرف رو دیدم، تیز سلام کرد گفت بیا دنبالم، منم مثل بچه‌های حرف گوش کن باهاش رفتم، ما رو برداشت برد اتاق جلسشون، هیچی بعد از معرفی کاشف به عمل اومد نماینده اصلی شرکتی که باهاش کار می‌کنند یا نماینده ایرانی همون شرکت با این فامیلمون جلسه دارن، هیچی هنوز دو کلمه صحبت نکرده بودند که به این نتیجه رسیدند زبون اصلی صحبت کنن تا مستر هم بفهمه تا نیاز به ترجمه نباشه، البته منم این کار رو تائید کردم، سرتون رو درد نیارم اینا هی انگلیسی بلغور می‌کردن منم برا اینکه کم نیارم هی به علامت تائید کله تکون می‌دادم.
یارو مستر از تو کیفش یک سری کاتالوگ در آورد و به هر کی یکی یک دونه داد، منم شروع کردم به بررسی کاتالوگ‌ها، یک هو مستر برگشت گفت یک سری محصول جدید با فرمول‌های جدید داریم مثلا صفحه دوازده رو بیارید و ببینید، من از این جمله این برداشت رو کردم که اینا 12 تا محصول جدید دارن و بازم به کار خودم ادامه دادم، اونم داشت توضیحش رو در مورد محصولات جدید که تو صفحه 12 بود می‌داد و منم مشغول بررسی یک صفحه دیگه بودم (حالا من رو تصور کنید یک سری دری وری انگلیسی جلوم هست، چقدر باید زور بزنم تا بفهمم چی توش نوشته)، اون یارو مستر خیال کرد که من در مورد یکی از محصولای قدیمیشون مشکل دارم که دارم اون طوری کاتلوگش رو نگاه می‌کنم و به حرفاش توجهی ندارم! برگشت پرسید مشکلی هست؟ منم که اند زبان بودم، یک نه رو هم نمی‌تونستم بگم، نمی‌دونم تا حالا براتون پیش اومده، احساس می‌کنید باید یک جواب خفن بدین ولی در اصل جواب رو راحت می‌شه داد حتی با یک نه گفتن، من که زبان مبان تعطیلم شروع کردم به سرخ و سفید شدن، خیلی ضایع شد فهمیدن از اون اولش الکی حرفاشون رو تائید می‌کردم (البته بی انصافی نشه اونجاهایی که یارو می‌گفت یس رو می‌فهمیدم!) تازه همون موقع به هم یک چیز گفتن و خندیدن.
من که تا آخر جلسه داشتم به خودم فحش می‌دادم، اصلا من چی کاره بودم تو اون جمع، این جلسه چه ربطی به من داشت؟
آخرشم که جلسه تموم شد دیدیم منشی محترم می‌گن که راننده شرکت مستر اینا رفته و می‌خوان زنگ بزنن آژانس، این فامیل‌مام که خیلی حساس بود به من گفت یک لطفی بکن آقایون رو برسون، من رو می‌گی کارد بم می‌زدی خونم در نمی‌اومد خیلی ازشون خوشم می‌اومد، هیچی سوار شدن تازه جفتشون می‌خواستن عقب بشینن که من سریع کیفم رو گذاشتم صندلی عقب، یعنی یکیتون بشینه جلو، ما راه افتادیم (البته با کلی فحش به فامیلمون)نوار مورد علاقمم رو گذاشتم تو ضبط، یکم که نوار گذشت دیدم این یارو مستر داره گره کرواتش رو شل می‌کنه، یهو این یارو ایرانیه یک طور گفت ضبط رو خاموش کن که اگه به راننده آژانس می‌گفتی از ماشین پرتش می‌کرد بیرون، دیگه خون به مغزم نمی‌رسید، تو همین گیر و ویر یهو موبایلم زنگ خورد، دیدم شماره داداشم، منم نامردی نکردم تا گوشی برداشتم، گفتم ببخشید آقای مهندس اصلا هواسم به جلسه نبود تا 10 دقیقه دیگه خدمتتون می‌رسم، ماشین رو زدم کنار به دوست ایرونیمون گفتم ببخشید من حواسم نبود یک جلسه داشتم و ببخشید و اگه مایلید برسونمتون که اونم کلاس گذاشت و هیچی نتیجه این شد که وسط اتوبان چمران پیادشون کردم، فکر کنم هنوزم ماشین گیرشون نیومده باشه.
نتیجه اخلاقی:
١. اگه کسی بهتون گفت بیا بریم جایی ازش سوال کنید که کجا، این دفعه ختم به خیر شد یهو دیدی یارو خلاف بود و مشکل داشت!
٢. به نوار مردم گیر ندید.
٣. کار امروزتون رو به فردا نندازید.
4. تا دیر نشده بریم زبان یاد بگیریم.
راستی کسی کلاس زبان خوب سراغ نداره؟

میلاد امام رضا (ع) رو پیشاپیش تبریک می گم ، جا همتون خالی ،یک سه چهار روزی رفته بودم مشهد،خیلی حال داد،البته بازم طبق معمول شلوغ بود ولی همین شلوغی رو هم که آدم می بینه حال می کنه تا چشم اون وهابیها تو مکه و مدینه در بیاد که نمی ذارن بریم با امامامون حال کنیم.
من نمی دونم امام رضا که اینقدر کارش درست چرا یک دعا نمی کنه تا مردم مشهد یکم با ...... بشن ،یک شب خونه بنده خدائی دعوت بودیم ،از اون مسئول هتل که فرستادمون تو یک خیابون یک طرفه تا هر کی تو شهر بود ونبود حتی اون بنده خدایی که رفته بودیم خونشون ما رو فرستاد ته کوچشون تحت این عنوان که بازِ ،نگو باز ولی برا عبور دوچرخه ،آدرس عوضی دادن ،خدا همشون رو هدایت کنه.
بابا من باز چند روز نبودم قرصاتون رو سر وقت نخوردید افتادید به جون هم؟حیف نیست بهتون زنجیر وصل کنند و بگن مجنون جای دیونه زنجیری ها است؟ به نظر من اینجا باید یک دارالمجانین سطح پایین باشه نه در سطح امین آباد.
در مورد فیلترینگ بائوباب عرض کنم که این بائوباب بنده خدا برا این بعضی اوقات نمیزاره به آفتابه ها دست بزنیم که نشون بده که اینجا مسئولیت داره و مدیره! من همین جا از مدیریت دلسوزانه و بی وقفه ایشان در راه پر نگه داشتن افتابه ها تشکر می کنم ،خسته نباشی ،راستی یک شبه ای ایجاد شده مبنی بر اینکه بائوباب ریاضی رو با کی پاس کرده ،بائوباب اگه این ترم پاسش کنه با همون ترک پاس کرده.
من فقط موندم ژوكر، فافا ، فرقان ، خاك،جوجو چطوری می شن یک مشت ؟به نظر من اگه یکی از انگشتای دستت نصفه باشه ،نمی تونی مشت خوبی بزنی .یک جمله ادیبانه ای که جوجو از خودش در وکرده و موجب حیرت من شده اینه:( روابط عمومي انجمن بانوان وبلاگ )آخه من موندم بانوانی وجود نداره که انجمنشون باشه تازه روابط عمومیشم اطلائیه بده ،من که یاد یک جوک افتادم: از یکی می پرسن یک جمله بگو همش دروغ باشه اونم می گه (دانشگاه آزاد اسلامی) .

موسی جان

ما را در غم از دست دادن پسر دایی عزیزت محمد صادق نیلی احمد آبادی خبرنگار خبرگزاری فارس, که در حادثه سقوط هواپیما به جانب حق شتافت سهیم بدان و امیدواریم که روحش با اولیاء خدا محشور شود.

از طرف همه اهالی وبلاگ هزاردستان

بگذارید و بگذرید ،ببندید و دل مبندید که باید گذاشت و گذشت
وظیفه خودم دونستم که حادثه سقوط هواپیما رو به همه بازماندگان این سانحه تسلیت بگم ،امیدوارم خدا بهمشون ظرفیت تحمل این ضایعه رو بده.
البته این می تونه هشداری باشه برا اونا که مرگ از خودشون دور می بینن ،به همین راحتی ،نشستی داری تلویزیون می بینی ،یهو یک صدا می یاد و ....،نکیر و منکر.راستی اگه الان بمیریم پروندمون چطوریه؟ ((حاسبوا انفسکم قبل ان تحاسبو)).البته به نظر من معدود افرادی هستند که اینطوری هستند ،کاشکی بتونیم جزء این دسته باشیم.
از همین تریبون روز دانشجو رو هم به همه دانشجوهای عزیز تبریک می گم ،امیدوارم بتونیم هر چی زودتر از این باتلاق در بیایم و فارغ التحصیل بشیم.

دیدمش,

همان که بائوباب کنار کیوسک تلفن دیده بود.

توی تاکسی نشسته بودم که آمد و کنارم نشست.

نه شکلی داشت و نه بویی می داد. نمی خندید و نمی گریست.

آرام و بی صدا نشسته بود و به مقصد می اندیشید.

صدایش کردم.

نگاهم کرد.

سلام کردم.

جوابم داد.

گفتم: به کجا می روی؟

گفت: نمی دانم.

گفتم: کی برمی گردی ؟

گفت: نمی دانم. اما منتظرم تا روزش برسد.

گفتم: به خاطر ما بمان.

جوابی نداد.

دیگه به مقصد رسیده بودم.

پیاده شدم و او راه خودش را ادامه داد.

تا آنجا که می شد با چشمانم بدرقه اش کردم.

هنوز هم نمی دانم آنکه بائوباب دیده بود که بود.

اما فکر می کنم زورو بود.