ساعتوخاموش کردم...چشمام باز شده بودولی هنوز اونقدربدنم کرخ بود که نمی شد بلند شم...یه لحظه تو چارچوب در دیدمش فکر کردم ادامه ی خواب دیشبه...چشمامو که مالوندم دیگه ندیدمش...رفتم به سمت دستشویی... وضومو که گرفتم داشتم برمیگشتم اتاقم که دوباره تو حال دیدمش...دیگه می تونستم مطمئن باشم که خواب نیست...آره خودش بود با کله ی کچل صورت آفتاب سوخته و ریشای بلند...چقدر زشت شده بود!...-اینجا چی کار میکنی پسر؟...-اومدم مرخصی!...چقدر دلم براش تنگ شده بود...یاد تموم اون کرکری هایی افتادم که قبل از رفتنش واسه هم می خوندیم:
...آخ جون! میری از دستم راحت میشم...من برم تو دق می کنی...تو بری خونه ارامش پیدا میکنه...من برم خونه سوت و کور میشه...میری اونجا آدم میشی...برم اونجا دق می کنم...میری اونجا دوست جدید پیدا می کنی...من اونجا نمی تونم با آدما با فرهنگای دیگه بسازم...مرد که گریه نمی کنه!...کی گفته؟
ولی همه چی مثل برق و باد گذشت.تا چشم به هم زدیم دیدیم داریم شیرینیه کارت پایان خدمت می خوریم و از اون دوران فقط خاطره هاش واسش مونده...
*******************
به تازگی شنیدیم که آقای سپار دارن به خدمت مقدس سربازی مشرف میشن. پیشاپیش این امر خجسته و میمون رو بهشون تبریک میگیم...ایشالا برای بقیه ی دوستان...دست راستتون روی سر آقای بائوباب و بقیه!

بابا کل زندگیمون شده حال گیری و کل انداختن،زنده ایم تا حال یکی رو بگیریم ،اصلا اگه حال یکی رو نگیریم روز و شبمون جاشون به هم نمی دن،هممونم همینطوریم ،کاشکی می شد ین خصلت رو کنار بزاریم.
اینم از وضعیت وبلاگامون،همش دری وری و خوش بودن.به عنوان مثال کافی یکی یک مطلب عادی بنویسه،همه میان نظر می دن ،یکی می یاد میگه حالتو می گیرم ،یکی دیگه می گه تو حیفی،اون یکی در مورد جذام داشتن مجنونیا می گه،بابا دمتون گرم ولی در مقابلش یکی که یک کار خفن می کنه،هیچکی در موردش نظر نمی ده ،حتی یک تشکر خشک و خالی ،مثلا فرقان می یاد یک مطلب خفن می نویسه ،با کلی زحمت و فکر ،اونوقت تنها نظری که در موردش می دن اینه:بابا چقدر خشنی!!!(منظورم ئه سرین نیست البته بازم دمش گرم که نظر از خودش دروکرد) یا از باد صبا بگم که امضائ محفوظ می یاد یک مطلب خفن می نویسه در مورد صهیونیزم و.... (البته فکر کنم مطلب رو بلند کرده چون خیلی خفن بود)اون وقت دریغ از یک نظر،بابا من که می دونم هممون با این نظرا زنده ایم ،پس یک دمت گرم به طرف بگین.البته من تا ٥ روز پیش که فهمیدم امضاء محفوظ از اناث محترم هستند ،نظرم این بود که با فرقان یک وبلاگ درست وحسابی بزنن و توش مطلب حسابی بزارن،ولی دیگه نمی شه چون فرقان اصلا راحت نیست(ماخیلی چاکریم).
هری جون من یک هفتس چیزی نخوردم ،پس چی شد این شامت ،بابا بیا یک گاوی یه گوسفندی یا نخواستی یک بائوبابی زمین بزن،بخوریم ،دفعه بعدی سنگ می خوره تو چشمتا.

واقعا این قدر ارزش داره؟ راست می گن که آنان که غنی ترند محتاج ترند امروز یک چیزی دیدم که مخم سوت کشید ،این که یک دو پا(حیفم می یاد بگم آدم)چقدر می تونه پست باشه،برا یک قرون پول از هر کسی و چیزی که بتونه مایه بذاره تا پول در بیاره،٣ ماه پیش با یکی حول وحوش ٣ تومن معامله کردم،وقتی می خواست پول بده از هر چهارده تا معصوم و خدا مایه گذاشت تا ده هزار تومن تخفیف بگیره ،می گفت ندارم و اینم زوری جور کردم و هزار تومنم برام هزار تومن ،اینقدر گفت که من خجالت کشیدم بخواهم باهاش بحث کنم ،با خودم گفتم راه دوری نمی ره شاید نیاز داشته باشه و از این جور فکرا، چون من تو پول در آوردن به برکت خیلی اعتقاد دارم ،و اینکه تا خدا نخواد آدم به هیچ جایی نمی رسه ،هیچی امروز با همون طرف کار داشتم رفتم، در شرکتی که توش کار می کرد ،نگهبانش گفت کجا می ری؟گفتم می رم پیش مهندس فلانی ،گفت همین روبرو تو ماشینش نشسته ،برگشتم ببینم کدوم ماشین،هر چی نگاه کردم یک پیکانی یا پرایدی رو با سرنشین ببینم ندیدم به نگهبان گفتم کدوم ماشینش ،گفت همین زانتیاس ،وای این و که گفت موندم، اون روز چه عزولابه ای می کرد برا 10 تومن ، اینقدر عصبانی شدم که زنگ زدم بهش گفتم من فعلا نمی تونم کارش انجام بدم ،تیز اومدم خونه تا حداقل برا دیوونه ها مطلب بنویسم تا شاید خالی بشم ،حالا که می بینم اون 10 تومنم راه دوری واقعا نرفت بلکه ....*خور شد،برا 10 تومن مثل گداهای سر چهارراه چونه می زد ،متاسفانه از این قبیل آدم ها دور و برمون کم نیستند ولی کم و زیاد داره پست بودنش.
همین جا دعا می کنم خدا بهمون عزت نفس +سلامتی بده.

*....=سگ

چند وقت اینقدر سرم شلوغه و ذهنم مشغوله که امشب که می خواستم میلم رو چک کنم یادم نمی اومد پسوردش چیه!تازه ٤ سال پسوردش همینه.
بائوباب با این وبلاگت، این ساغر تا حالا کجا بوده؟بابا من که نوشته اولش رو خوندم ترسیدم ولی نوشته دومش رو که خوندم دیدم نه بابا جاش بین مجنوناس بزار باشه تا اموراتش بگذره.
اونم از باد صبا که همش حرف از نا امیدی و... می باشه ،اگه پایه باشید من اسمم بکنم امید بیام تو وبلاگتون تا شمام امید داشته باشید،نخواستیدم یک قرار بگذاریم دسته جمعی خودکشی کنیم.
هفته پیش به این که میگن به حرف دلت گوش کن رسیدم (البته آخرش بیشتر توضیحمی دم در مورد ای دل).یک دو سه هفتس یک کار تو اتوبان تهران قم گرفتم دستم، تقریبا 35 کیلومتری تهران ،هر روزم یک سر بهش می زنم یعنی مجبورم .هیچی هفته پیش یا دوشنبه بود یا شنبه(چقدر دقیق)تقریبا ساعت ٨ بود که گفتم دیگه می شه رفت خونه و یا علی راه افتادم.هنوز چیزی نگذشته بود که دیدم یک ماشین داره از دور چراغ می زنه منم هر کار کردم نتونستم برم لاین کناری چون راه نداشتم،رسید پشتم دیدم دو تا ماشینن و دارن بوق و چراغ میزنن البته یکیشون با مهارت تمام از لاین اونوری گذشت ،وقتی من به ماشین راه دادم، کنارم که رسید فرمون رو گرفت روم و تند گاز گرفت که بره، منم که تو مرامم کم اوردن نیست (یعنی عمرا)گاز گرفتم دنبالش. یک اصلی هست تو کورس این که یا حال طرف رو می گیری یا باید تصادف کنی بمیری منم این اصل در 90 درصد موقعیت ها قبول دارم ،طبق این اصل ما ٣ تا داشتیم پشت سر هم با سرعت 180 تا می رفتیم ،نمی دونم چی شد، چه حسی بود که بهم می گفت بی خیال بشم اصلا به دلم افتاده بود که این دفعه مثل همیشه نیست یک حسی فرای ترس بود.سرتون رو درد نیارم فلاشر رو خاموش کردم و سرعت وکم کردم ،اون دو تام به دنبال هم دور می شدن ،مثل همه فیلما آدم بدا مجازات شدن. تصادف کرده بودن و آش ولاش ،البته به لطف اون دوتا یه یک ساعتی تو ترافیک گیر کردم ،ولی بازم دم خدا گرم یک حال فراوون داد بهم.شاید بعد از توبه ای که کردم گفته یک حال بهش بدم ،شایدم مصداق حدیث قدسی که فرموده:اگه اونایی که به من پشت کردن بدونن چقدر دوستشون دارم هر آینه از شوق می میرن.ولی در کل خدائیش خیلی خداس.
یا رب نظر لطف تو برنگردد.