‌‌
روز اول مهرماه سالروز تولد استاد است.
اين مطلب رو مي‌نويسم چون صداي آرام بخش، اميد دهنده و تفکر برانگيز وي سهم زيادي در زندگي من، در غم‌ها و شادي‌هاي من داشته.
5 يا 6 سال پيش بود که به حافظ و شجريان دلبستگي عميقي پيدا کردم. البته نمي‌دانم اول به کداميک علاقمند شدم، اما مي‌دانم که حافظ و شجريان متقابلا علاقه‌ام را نسبت به ديگري تشديد مي‌کردند يعني هر چه بيشتر حافظ مي‌خواندم تمايل بيشتري به شجريان پيدا مي‌کردم و برعکس.
از همان زمان که حافظ مطالعه مي‌کردم مفاهيم بسياري از ابياتش را درک نمي‌کردم (البته اکنون هم همينطور است) يا تعدادي از غزل‌ها را اصلا مايل نبودم که بخوانم، اما با شنيدن همان ابيات و غزلها از شجريان درک من از همان ابيات يا علاقمنديم نسبت به آنها کاملا متحول مي‌شد. به عنوان نمونه يکي از غزليات حافظ که بسيار نسبت به آن بي علاقه بودم غزلي بود با مطلع:
غلام نرگس مست تو تاجدارانند*** خراب باده لعل تو هوشيارانند
اما وقتي اين غزل را در نوار آذرستون شنيدم علاقمنديم نسبت به اين غزل قابل وصف نبود.
شجريان مايه اميد بخشيدن و آرام کردن است. بارها درهنگام افسردگي با شنيدن، يوسف گمگشته باز آيد به کنعان غم مخور آرام يافته‌ام. يا مثلا در نظر بگيريد که انسان به دلايل مختلف از جمله استشمام هوايي که سعدي و حافظ هم در آن استشمام کرده‌اند، عاشق بشود و فراق و هجران بسياري را تجربه کند. در اين صورت چه چيزي بيشتر از اين تسلي دهنده است که از زبان شجريان بشنويد:
حال از دهان دوست شنيدن چه خوش بود *** يا از دهان آنکه شنيد از دهان دوست
يا
غم زمانه خورم يا فراق يار کشم *** به طاقتي که ندارم کدام بار کشم
يا
خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود *** گر تو بيداد کني شرط مروت نبود
اگر چه نمي توان منکر نقش شاعر شد اما صداي شجريان اين تاثير را دوچندان مي‌کند. البته همچنين حق آهنگسازان و نوازندگان را نبايد ناديده گرفت که آن مجالي ديگر مي‌خواهد.

به نام دوست
با سلام
میلاد بزرگ منجی عالم بشریت را به همه عاشقان تبریک می گم
شب تولد ، تفالی به دیوان حافظ زدم:
زبان خامه ندارد سر بیان فراق *********** وگرنه شرح دهم با تو داستان فراق
دریغ مدت عمرم که بر امید وصال********* بسر رسید و نیامد بسر زمان فراق
سری که بر سر گردون به فخر می سودم***** براستان که نهادم بر آستان فراق
چگونه باز کنم بال در هوای وصال ******** که ریخت مرغ دلم پر در آشیان فراق
کنون چه چاره که در بحر غم به گردابی****** فتاد زورق صبرم ز بادبان فراق
بسی نماند که کشتی عمر غرقه شود ********* ز موج شوق تو در بحر بیکران فراق
اگر بدست من افتد فراق را بکشم *********** که روز هجر سیه باد و خان و مان فراق
رفیق خیل خیالیم و همنشین شکیب********** قرین آتش هجران و هم قران فراق
چگونه دعوی وصلت کنم به جان که شدست **** تنم وکیل قضا و ذلم ضمان فراق
ز سوز شوق دلم شد کباب و دور از یار ******* مدام خون جگر می خورم ز خوان فراق
فلک چو دید سرم را اسیر چنبر عشق ******** ببست گردن صبرم به ریسمان فراق
به پای شوق گر این ره بسر شدی حافظ ******* به دست هجر ندادی کسی عنان فراق

التماس دعا

طي سفر اخيري كه به مشهد مقدس داشتيم صحبت شد كه كلوپ بامرامها تجربه’ سفر به مركز و شمال و شرق كشور نصيبشون شده و تا به حال هيچ عزمي سوي غرب نداشته ايم و غرب في نفسه، هميشه بد نيست و براي اينكه بار منفي كلمه غرب رو كم كرده باشيم تصميم گرفتيم زمزمه اي كه هنگام سفر يكروزه به نيت تنگه واشي و مختوم به سوادكوه مربوط به گشت و گذار در ديار الموتيان سرداده شد رو به واقعيت نزديك كنيم.
پس از كلي جنباندن دوگوله و هدر دادن ذرات خاكستري و سوزاندن گلبول قرمز و انتظار در شرفيابي استاد مستدام ابوسعيدياني حضرت مستطاب هري بيك از سفر پرفيض مكه مكرم و اينكه همسفران با دعوت خاص يا عام گردهم آيند، تصميمي به ترتيب زير گرفته شد:
از كليه’ بي مرامها وبا مرامها ( البته مثل دفعه قبل حضور غير بامرامها بايد با تاييد بامرامها و طبق مرام با مرامها باشه. چي گفتم؟؟ دم با مرامها گرم، ايول اقتدار، اين همه كلاس براي كيه؟؟) ، اناث و ذكار ، طفيل و بالغ، صغير و كبير دعوت مي گردد به منظور سفر يكروزه (كه به احتمال قريب به يقين از آخرين حركات اينچنيني در تابستان امسال خواهد بود ) به سرزمين تاريخي الموت واقع در قزوين به تاريخ جمعه 25/6/84 حاضر شوند، لذا از كليه داوطلبان گرامي تقاضا مي گردد حداكثر تا روز سه شنبه 22/6 حضور قطعي خود را اعلام كنند تا به موقع، موارد مورد نياز بخصوص امر حياتي غذا مهيا شود . كليه مسووليتهاي سلامت اين سفر به عهده خود همسفران خواهد بود.
در ضمن هر كي ميخواد بياد نفري پنج تا ده هزار تومان بيشتر از اونچه كه فكر ميكنه خرجش ميشه بياره كه براتون خوابهاي خير ديدم. ( لازمه بگم كه اگر خانمها نيايند و مراسم مردونه بشه احتمالا زمان رفت به پنجشنبه بعد از ظهر موكول ميشه و برگشت هم جمعه عصر و مراسم خواب خيري هم كه ديدم ميپيچه. ايول؟؟!! اين هم مرامي كه ما براي خانمهاي كلوپ پياده كرديم و كلي برنامه رو انگول نموديم تا امكان حضور هر چه فعالتر ايشان فراهم گردد. )

بازهم نوشتن سفرنامه افتاد به دوش من بدبخت، بگذريم
قصه از جايي شروع شد كه بني رو تو حياط دانشكده ديدم و بني هم از دهنش پريد كه من و شيخ فرقان و بروبچ محلمون نيت كرديم بريم امام رضا. از اونجايي كه ما هم آويزون، گفتيم كه من هم بايد بيام ولاغير وگرنه نفرينتون مي‌كنم كه سوسك شيد.
بعد از كلي كلنجار قبول كردند كه در اين سفر از فيض وجود ما هم بهره ببرند.
از مقدمات كار كه هيچكدومش انجام نشد (مثل گرفتن بليط قطار و جا و ...) تازه روز آخر هم شيخنا فرقان زيرش زد كه من نميام.
بنيامين تماس گرفت كه فلاني ميگه من نميام و بعدش هم گفت كه ما با ماشين شخصي مي‌ريم. البته بعدا فهميدم كه اين منظورش از ما خودش و من بوده و اصلا كس ديگه‌اي تو كار نيست.
خوب با ماشين شخصي دوتايي حال نمي‌داد. قرار شد همسفر پيدا كنيم.
بهترين گزينه علي (رفيق) دوست تازه واردمون بود. با اون تماس گرفتيم و اون هم استقبال كرد.
اواخر شب بود كه بنيامين زنگ زد و اطلاع داد كه شيخنافرقان به همراه سعيد هم ميان.
و به اين ترتيب شد كه من با 4تا ترك راهي سفر زيارتي شديم. بنيامين (يك رگ ترك+ليسانس) با درصد تركي 40، علي(رفيق) به دليل مدرك ليسانس 50، سعيد (معروف به ترك دانا) 150 درصد و شيخ احمد 1000%

اولين ترك بازي: اولين ترك بازي رو بنيامين انجام داد. من نمي‌دونم تو عقل اينا چي مي‌گذره. آخه آدمي كه قراره از جنوب شهر به سمت مشهد خارج بشه مسافرينش رو از سمت جنوب جمع مي‌كنه؟؟؟؟؟؟ (قابل توجه خونه خودشون تقريبا شمال شهره)
سوار كردن شيخ فرقان دردسر تازه‌اي بود. بنده خدا كه شب قبل از سفر تا ساعت 3 بعد از نيمه شب در مراسم خواستگاري!!! به سر برده بود، همونجوري با شلوار راحتي و زيرپوش بر اتوبان وايساده بود و كاملا مايه‌ي آبروريزي (ظاهرا از مراسم خواستگاري مستقيم اومده بود اونجا). تنها كاري كه تونستيم بكنيم اين بود كه در ماشين رو باز كنيم و به سرعت ماشين بيافزاييم و همينجوري كه از كنارش رد مي‌شيم دو نفر اونو بكشن بالا كه ملت نفهمن اين هم با ما بوده.
سفر با خوبي و خوشي آغاز شد. دو ترك اصلي ما هم به محض اينكه سوار شدند مثل اينكه 500 سالي هست كه نخوابيدند، به خواب عميقي رفتند. البته پاي شيخ بود كه گهگداري از پنجره جلو يا از كنار گوش راننده عبور مي‌كرد اما به هرحال بهتر از بيدار بودنش بود.
حدود 30-35 كيلومتر تهران بوديم كه بچه‌ها را هوس صبحانه به سر افتاد. در اولين شهر براي خريد نان وارد شديم. نمي‌دونم چي بود كه اينهمه آدم حسابي (دختر خوشگل) كنار خيابون وايساده بود اين بنيامين خان درست جلوي يك معتاد نعشه كه كنار جوي آب چرت مي‌زد ترمز زد تا آدرس نونوايي بپرسه. عزيز دلمون هم گفت: "داداش اتفاقا منم ميخوام برم اونجا، منم مي‌برين" بنيامين هم بلافاصله گفت البته بپر بالا و بدين ترتيب علي كه جلو نشسته بود ايدز گرفت :)). تازه وقتي رسيديم اونجا بنيامين تعارف ميزنه كه داداش برسونمت خونه!!!!! (خداييش يك جاي سالم تو بدنش نبود و بوي انواع و اقسام عطرها هم از بدنش بلند مي‌شد)
توقف براي صبحانه و مثل هميشه بنيامين كه از قحطي فرار كرده از 4 تا بسته خامه 3تاش رو مي‌خوره (البته همه بايد دنگ 4تا رو بدن!!!)
نكته جالب توي اين سفر مصرف بنزين ماشين بنيامين بود كه تقريبا 100 كيلومتري 20 ليتر بنزين رو به هوا مي‌فرستاد و ما هرچي بهش مي‌گفتيم كه ماشينت مشكل داره به خرجش نمي‌رفت كه نمي‌رفت و مي‌گفت من ديروز بردمش ايران خودرو. بگذريم كه يكي دوبار نزديك بود توي بيابون بگذاره و اگه كمك امام رضا نبود مونده بوديم توي بيابون، اما خوب به هر حال با 10-15 باري بنزين زدن خودمون رو با هر بدبختيي بود رسونديم مشهد. مشهد كه رسيديم، وقتي زير ماشين رو نگاه مي‌كنم مثل اينكه دوش آب باز كردند بنزين ميريزه زمين، نگو باك سوراخ بوده!!!!
خریدن پسته تو دامغان هم جالب بود. علی که ظاهرا بدجور علوی شده بود چنان عدالتی تو تقسیم پسته ها به کار می برد که نگو و نپرس. یعنی هر چند دقیقه ای دستش رو مشت می کرد و 5 تا دونه پسته به هرکسی کی داد. البته فکر کنم هر دفعه به خودش چندتایی بیشتر می داد به عنوان حق العمل تقسیم !!!!!!!
خوب از اونجايي كه روز حركت مصادف مي‌شد با تولد من، منطقي‌ترين كار اونا وبال شدن نهار رو سر من بدبخت بود كه اينكار رو هم خوب انجام دادند، اما تا اونجايي كه يادمه قبلا ترها سر تولد يك باقچه‌اي چيزي مي‌بردند!!!! (عمرا دنگ سفر رو به شما مفت‌خورها بدم)
ساعت 11 بود كه به مشهد رسيديم، قبلش بود كه بچه‌ها تو نيشابور پنير و نان براي شام خريده بودند. توي مشهد 3-4 ساعتي دنبال جا گشتيم (به لطف ترك‌هامون) وگرنه همون 11.5 مي‌تونستيم مستقر بشيم. بدبختي مگه هتل آپارتمانها به اينهمه آدم ريشو جا مي‌دادند.
ساعت 3 بود كه وارد اتاق شديم. بنيامين و احمد رفتند دنبال تعمير ماشين اون هم اون موقع شب من هم كه تو راه اصلا نخوابيده بودم بيهوش شدم. خداييش اگه كسي يه ته سيگار تهرون رو زمين انداخته بود مثل اين فيلمهاي تام و جري آتيش تا خود مشهد دنبالمون مي‌كرد و آخرش هم ...
شب اول كه بي‌شام خوابيديم. ساعت حدود 4.5 بود كه با صداي تلق و تلوق بيدار شدم. ترك دانا بود. مي‌خواست بره حرم براي نماز صبح، هرچي سعي كردم خودم رو تكون بدم تا منم برم نتونستم كه نتونستم. با هر زحمتي بود به كمك علي از جام بلند شدم و نماز صبح رو خوندم و دوباره خوابيدم.براي نماز ظهر ديگه همه بيدار شده بودند. پنير شب رو به جاي صبحانه زديم و بعد از انجام مستحبات نماز ظهر رو در مسجد گوهرشاد و بعد از اون يك زيارت امين‌الله رو به صورت دسته جمعي اجرا كرديم. اما چون هيچكدوم حال و حوصله زيارت نداشتند سريع از حرم زديم بيرون. (سروصداهايي كه در اين هنگام از حلقوم بني خارج مي‌شد باعث شد تا من كيسه كفشهام رو روي صورتم بكشم و از ترس شناسايي از حرم جيم بزنم)

................